(মোৰ সকলো ছাত্ৰীৰ হাতত নতুন বছৰৰ ওলগ আৰু মৰমেৰে)
সমাজ, ব্যক্তিগত, ৰাজনৈতিক - বিগত বছৰটোত এই তিনিওটা দিশৰ পৰাই আঁতৰি অহা প্ৰত্যাহ্বানমূলক হৈ পৰিল। ২০২৪ চনত অভিলেখ সংখ্যক দেশে নতুন চৰকাৰ নিৰ্বাচনৰ বাবে ভোটদান কৰিলে । আৰম্ভ হ'ল একনায়কত্ববাদৰ এক নতুন চৰিত্ৰৰ শাসকশ্ৰেণীৰ দপদপনি। আমেৰিকাত ড’নাল্ড ট্ৰাম্পৰ বিজয়ৰ পৰিসৰ আৰু গ্ৰেইট ব্ৰিটেইনত কেইৰ ষ্টাৰমাৰৰ বিজয়ে বিশ্ব ৰাজনীতিৰ গতি সলালে। এফালে ছিৰিয়াৰ বাছাৰ আল আছাদ আৰু আনফালে বাংলাদেশৰ শ্বেইখ হাছিনাৰ দৰে দীৰ্ঘদিনীয়া শাসন ব্যৱস্থাৰ তীব্ৰ পতনেও সামগ্ৰিকভাৱে ৰাষ্ট্ৰ আৰু ৰাষ্ট্ৰৰ শাসকৰ অন্য মুখ খুলিলে। ইয়াৰ ভিতৰত আটাইতকৈ ভয়াৱহ হৈ পৰিল ইজৰাইল আৰু হামাছৰ মাজৰ যুদ্ধ। গাজাত এ আইৰ সহায়ত ইজৰাইলে আৰম্ভ কৰা যুদ্ধই প্ৰযুক্তিৰ চৰম ব্যৱহাৰ যে এটা পক্ষৰ বাবে কিমান শক্তিশালী আৰু আন এটা পক্ষৰ বাবে কিমান ভয়ংকৰ - তাৰ এখন অস্থিৰ ছবি মুকলি কৰিলে। তাৰেই বহিঃপ্ৰকাশ পোৱা যায় 'যুদ্ধভূমিৰ কবিতা'ত এনেকৈ-
ফটোৰ উৎস- ইণ্টাৰনেট
"আৰফত, ৱাচিংটনৰ মানুহেও বিচাৰে-এই এটাই মাথোঁ নাম আৰু এটাই মাথোঁ শব্দ/ মস্কোৰ মানুহেও বিচাৰে-এই এটাই মাথোঁ নাম আৰু এটাই মাথোঁ শব্দ/ বেইজিঙৰ মানুহেও বিচাৰে-এই এটাই মাথোঁ নাম আৰু এটাই মাথোঁ শব্দ/শুনা বেইৰুটেও ভালপায়-শান্তিপ্রিয় মানুহ আৰু মানুহৰ মহত্তম সৃষ্টি/ বেইৰুটেও ভালপায়-আপোচহীন কবি আৰু কবিতাৰ বলিষ্ঠ শাৰী/ বেইৰুটেও ভালপায় - চিৰমুক্ত পখী আৰু বৃক্ষৰ মিলাপ্ৰীতি।"
স্বাধীনতাৰ নামতে কতনা গৃহহীন মানুহ, স্বাধীনতাৰ নামতে কতনা অনাথ শিশু, স্বাধীনতাৰ নামতে গৃহহীন, দেশহীন মানুহৰ দীঘল তালিকা, স্বাধীনতাৰ নামতে
মৃত শিশুৰ কবৰৰ লানি লানি শাৰী ।
মণিপুৰ জ্বলিল। ৰিলিফ কেম্প বাঢ়িল, স্কুল কমিল, কমিল স্বাস্থ্যসেৱা, বাঢ়িল মানুহৰ মানুহৰ প্ৰতি সন্দেহ, ঘৃণা আৰু প্ৰতিশোধৰ দাবানল। এইবোৰৰ মাজত লালনটপত ৰিলিফ কেম্পৰ এটি শিশুৰ প্ৰিয় খেল কি বুলি সোধা প্ৰশ্নৰ উত্তৰ শুনি কিছু সময়লৈ ৰৈ গ'লো - "পাবজি, পাবজিৰ পৰাই ভঙা ভঙা হিন্দী শিকিছো, অলপ হিন্দী জানো বাবেই মাহঁতে ইফালে সিফালে যাবলৈ দিবলৈ ভয় নকৰে।"
ভাষাৰ আধিপত্যত দেশৰ সীমান্তৰ এটি শিশুৰ মনস্তত্বৰ এই ফিল্টাৰবিহীন স্বীকাৰোক্তিৰ গাঢ় সত্যটো স্বীকাৰ কৰা বেছ কঠিন কাৰবাৰ। কিন্তু ভাষাৰ ভৱিষ্যতক লৈ মনত বহুতো প্ৰশ্নৰ ভঙা পতা চলি থাকিল। অসমীয়া পৰীক্ষাত বহি থকা এগৰাকী শিক্ষাৰ্থীয়ে ক'লে- "অসমীয়া লিখিব নোৱাৰি, তাতকৈ হিন্দী লোৱা হ'লেই ভাল আছিল।" বিগত কিছু বছৰত পৰীক্ষাৰ বহী চাওঁতে ভুল উত্তৰৰ বাবে শিক্ষাৰ্থীজনৰ প্ৰতি চিন্তিত হোৱা নাই, হুমুনিয়াহ কাঢ়িছো অজস্ৰ ভুল বানান আৰু বাক্যৰ অপৰিমিত গঠনত। নিজৰ ভাষাটো শুদ্ধকৈ ক'ব আৰু লিখিব নজনা এটা প্ৰজন্ম যাৰ ছদ্মনাম 'জেন জি'ৰ এই বাস্তৱক ধ্ৰুপদী ভাষাৰ সন্মানেও কিমান বচাব পাৰিব তাক লৈ অজস্ৰ সন্দেহ। ভাষাৰ অবিহনে কেৱল ৰাজনৈতিক চৰিত্ৰৰে কোনো জাতি জী থাকিব নোৱাৰে । এনে পীড়া বহন কৰি কোনো সাহিত্যও মানুহৰ গভীৰলৈ যাব নোৱাৰে।
এই সত্যবোৰ পাৰ কৰি মানুহ হিচাপে মানুহৰ মুখামুখি হোৱাৰ সাহস গোটাব পাৰে সৃষ্টিশীল মানুহেহে। যি প্ৰকৃতিৰ বুকুত জিৰাবলৈ শিকে । যি ভয় নকৰাকৈ গান, কবিতা, কাহিনী, ছবিৰ সৌন্দৰ্য্যক বহন কৰে। যি ভয় নোখোৱাকৈ প্ৰেমময় হৈ জী থকাৰ কলা আয়ত্ব কৰে। নীলমণি ফুকনৰ কবিতাৰ ভাষাৰে - "ভয় খালে চাবা, মিছা হৈ যাব/এতিয়াও নিশা আছে/সূর্যই কথা ক'ব/সূর্যই এটা/আমাক উত্তৰ দিব।" (সূর্য হেনো নামি আহে এই নদীয়েদি)
No comments:
Post a Comment