তামান (২)

কাষৰ টিনৰ ঘৰটোত বৰষুণৰ টোপালবোৰে কিবা এক শব্দৰ সৃষ্টি কৰিছে। এই শব্দ পুৰণি। কোনো আকাৰ আকৃতি নোহোৱা স্মৃতিৰ দৰেই পুৰণি। কিন্তু এই পুৰণিবোৰক খেদি লাভ কি? জয়িতাই এনেদৰে ভাবে। তাই গেছটো অন কৰি চচপেনত পানী ঢালে। পানীত লাহে লাহে বুৰবুৰণি উঠে। উতলা বুৰবুৰণিবোৰলৈ জয়িতাই অন্যমনস্ক হৈ চাই থাকে। তাৰ পাছত তাই মেগীৰ পেকেট খোলে। জয়িতাৰ মুখেৰে খীন হাঁহি এটা বাহিৰ হয়। অলপ আগলৈকে উতলি থকা বুৰবুৰণিবোৰক তাইৰ কল্পনা কৰিবৰ মন যায় তাইৰ কল্পনা কৰিবৰ মন যায় জীৱনৰ সৈতে। আৰু দুই মিনিট নহ'লেও পাঁচ মিনিটত ফিজি উঠা মেগী যেন এই জীৱনৰ খৰখেদাত মুখামুখি হোৱা দুই মাহৰ বাবে থকা এটা বয়ফ্ৰেইণ্ডহে। তাইৰ দৰে পাগলেহে মেগীক বয়ফ্ৰেইণ্ডৰ লগত তুলনা কৰিব পাৰে। কথাষাৰ টিনত পৰা বৰষুণৰ শব্দৰ খাজে খাজে বহি যায়। ধোঁৱাই থকা মেগীৰ বাউলটো লৈ জয়িতাই পাকঘৰৰ সৰু খিৰিকীখন খুলি দিয়ে। বৰষুণ, মেগীৰ ধোঁৱা, টিনত টোপালৰ নাচোন, আনকি তাই নিজেও বহুদিনৰ মূৰত ৰহস্যময়ী হৈ উঠে। খন্তেকলৈ হ'লেও তাই পাহৰি পেলাই এয়া যে তাইৰ তিনি নম্বৰ ব্ৰেক আপ। 

জয়িতাই পুৱা খুব কমেইহে দেখা পায় । তাই আচলতে উজাগৰী কয়দীহে । এই কথা দুবছৰমান আগতে ডেভিদে কৈছিল। এতিয়া তাৰ সৈতে কোনো যোগাযোগ নাই জয়িতাৰ । কলেজৰ পৰা ওলায়ে ডেভিদ নিখোজ। নিখোজ মানে আছে চাগে ক'ৰবাত। কিন্তু তাক আগৰ দৰে আৰু এতিয়া পোৱা নাযায়। ফেচবুকতো নাই সি। এই চহৰলৈ কেতিয়াবা আহে বুলি গম পায় জয়িতাই। কিন্তু তাইক লগ দিব নোখোজে। পিছলৈ জয়িতাইও তাক বিচাৰি ফুৰা কাম বাদ দিছে। 

'মোক যদি পাট্টাই নিদিয়া তোমাক আৰু মই কিয় বিচাৰি যাম?' এবাৰ আই এচ বি টিত ঘটনাক্ৰমে ডেভিদক লগ পাই জয়িতাই তাক এনেকৈ কৈছিল। তাইৰ আচলতে ডেভিদক সুধিবৰ মন আছিল কেইবা বছৰ আগতে জয়িতাক সি কিয় 'উজাগৰী কয়দী' বুলি কৈছিল। কিন্তু সেই কথা ডেভিদে চাগৈ পাহৰি পেলাইছে। সি মাত্ৰ জয়িতাৰ ভাল বেয়া সুধিলে আৰু বিশেষ কথাৰ পাতনি নেমেলাকৈ কাউণ্টাৰৰ ফালে আগবাঢ়িল। সি এবাৰো জয়িতালৈ ঘূৰি নাচালে। কাউণ্টাৰৰ পৰা তাইৰ ফালে উভতিও নাহিল। জয়িতাই দূৰৰ পৰাই ডেভিদক চাই আছিল। ডেভিদৰ সৈতে দীঘলীয়া সময় ধৰি তাই ঘনিষ্ঠ নাছিল। কিন্তু তাৰ পাছতো ডেভিদ নামটো তাইৰ মনত বাজি ৰৈছিল । ডেভিদৰ হাতৰ প্ৰকাণ্ড বেগ দুটালৈ চাই জয়িতাই ভাবিছিল - মানুহৰ অৱহেলা কেনেকৈ যে আৱেগ গধুৰ হৈ বোজাৰ আকাৰ লয়! আৰু কেতিয়াবা এনেকৈ যে কিছুমান মানুহৰ পৰা আঁতৰি আহিলেও তেনে অৱহেলাৰ বোজা কঢ়িয়াই লৈ ফুৰিব লাগে । 

কিন্তু আজি বহুদিনৰ মূৰত ৰাতিপুৱাটো দেখি জয়িতাৰ এইবোৰ কথা কিয় মনত পৰিছে? ডেভিদৰ প্ৰতি তাইৰ কোনো আকৰ্ষণ নাছিল। ডেভিদৰ আছিল নেকি? বোধকৰোঁ নাছিল। তেন্তে কিয় পি তাইক কয়দী বুলি কৈছিল? নদীৰ পাৰৰ বনভোজ শেষ কৰি সিহঁতে পাহাৰ বগাইছিল। পাহাৰ মানে ওখ, থিয় গৰা। তাৰপৰা নদীখন চাই থাকোঁতেই হঠাতে অহা এজাক বৰষুণ আৰু তেতিয়াই সকলোকে আচৰিত কৰি জয়িতাৰ হুংকাৰ। 'আজি ইয়াতে থাকি দিওঁ আহ ।' ৰূপমে তেতিয়া জয়িতাৰ হাতখন ধৰি আছিল। কাবেৰীয়ে ছেলফি লৈ আছিল। ৰাণাদাই চিগাৰেট হুপিছিল। নদীৰ ফালে মুখ কৰি জয়িতাই তেতিয়াই কৈছিল - 'জয়িতা যি উজাগৰী কয়দীহে' । অথচ ডেভিদ কবি নাছিল। সি কোনো সাহিত্যও কৰা নাছিল । সাংঘাটিক স্মাৰ্ট নাছিল। কলেজৰ লেখটল'বলগীয়া হট, টেলেণ্টেড লিষ্টত শ্বৰ্টলিষ্টেডো হোৱা নাছিল। তেন্তে পি কেনেকৈ পঢ়িলে মানুহৰ চকু। জয়িতাই তেতিয়াই ৰূপমৰ হাতখন এৰি দিছিল।

(আগলৈ)