বিফল বনৰীয়া
আশা, ভয়, গ্ৰহণযোগ্যতা- আটাইবোৰে মানুহক ক'লৈ লৈ যায়, সেয়া ডেভিদে দেখিছে। সেয়ে সি বৰ বেছি জীৱনটোৰ পৰা আশা নকৰে । তাৰ সৈতে কোনোবাই নিজৰ মতৰ সাদৃশ্য বিচাৰক বা নিবিচাৰক, তাক লৈও মূৰ নঘমায়। এই পাহাৰে সিহঁতৰ জন্ম দেখিছে । সিহঁতৰ কপালত বাঢ়ি অহা আঁচবোৰো দেখিছে। এই পাহাৰ সিহঁতৰ বাবে প্ৰাৰ্থনা। কিন্তু সিহঁতক দৰ্জা বন্ধ কৰিবলৈ শিকোৱা মানুহবোৰ? সেইবোৰ কোন?
- সেইবোৰেই এই পাহাৰৰ শত্ৰু। তাৰ বাবেও চাগে এই পাহাৰ নিজেই জগৰীয়া। ইয়াৰ সম্পদেই ইয়াৰ গোপনীয়তাৰ একমাত্ৰ শত্ৰু।
এই বুলি কৈ ডেভিদে জলপ্ৰপাতৰ পৰা নামি অহা পানীবোৰলৈ চায় । পানীবোৰ নামি অহা নাই, যেন উৰিছেহে । এই পানীয়ে প্ৰতিশোধ ল'ব নাজানে। ঠগিব নাজানে। এই পানী বনৰীয়া হৈও ইমান আশাৰ উৎস । ডেভিদে চকু মুদি শব্দবোৰ শুনে । সি দেখা পায় চেগুন গছবোৰৰ কটা মুঢ়াবোৰৰ ওপৰত আকৌ একোজোপা গছ। সেই গছৰ তলত স্কুলৰ ইউনিফৰ্ম পিন্ধা এজাক ল'ৰা-ছোৱালীৰ কিৰিলি । সিহঁত দৌৰিছে আৰু দৌৰিছে । দৌৰি দৌৰি য'ত সিহঁত ৰৈছে তাত এটা দমকল । দমকল মাৰি সিহঁতে হেঁপাহ পলুৱাই পানী খাইছে । সিহঁতে চিমেণ্ট ফেক্টৰীৰ চাইৰেণৰ শব্দত চঁক খাই উঠা নাই । ঘৰমুখী বাটত সিহঁতে দেখা নাই মুখবন্ধা মানুহৰ হাতত ক'লা ক'লা পিষ্টল। সিহঁতে কয়লাখনিৰ পৰা কেঁকো-জেঁকো হৈ উভতা মাক বা পেহীয়েকক দেখা নাই, যাৰ হাত ক'লা, চকুৰ গুৰি ক'লা, ওঁঠ ক'লা । সিহঁতে দৌৰি যাওঁতে গোটেই বাটটো হৈ পৰিছে কুঁহিপাত বৰণীয়া।
ডেভিদে চকু মেলিব নোখোজে। সি যদিও জানে আশা, ভয় আৰু গ্ৰহণযোগ্যতাই মানুহক যন্ত্ৰণাৰো বাট দেখুৱাই বুলি। এনে যন্ত্ৰণাৰ কথা কোনো ভূগোলত লিখা নহয়। এনে যন্ত্ৰণাৰ বিৱৰণ কোনো ইতিহাসে সংৰক্ষণ নকৰে। এনে যন্ত্ৰণাৰ পৰা প্ৰতিজন পিতৃ-মাতৃয়ে নিজৰ সন্তানক দিব খোজে নিৰাপত্তা। এই কথা ডেভিদে খুব ভালকৈ বুজে । সেয়ে সি জানে, চকু মুদি যি দেখা পোৱা যায়, চকু মেলিলে তাকেই পোৱা নাযায়।
- কি কৰিবা এই জলপ্ৰপাতৰ শব্দৰে ?
- শব্দৰে সকলো কৰিব পাৰি।
- মানে?
- শব্দ মানেইটো জীয়াই থকাৰ বাবে কিবা এক প্ৰেৰণা ।
জঁটাধাৰী ল'ৰাটোৱে নিচাতে এইবোৰ বলকিছে নে সঁচাকৈয়ে সি ইমান অভিজ্ঞ? ডেভিদৰ মনত এই প্ৰশ্নটোৱে দোলা দি থাকে ।
-কিবা এটা নাই বুলি ভাবি থাকিলে, কিবা এটা বিচাৰি ফুৰা বুজায় জানো?
সি ডেভিদক সোধে। ডেভিদৰ ওচৰত এই প্ৰশ্নৰ উত্তৰ নাই। আজি কিছু বছৰ আগলৈকে সি এইবোৰ কথাত ভাবুক হোৱা নাছিল । তাৰ মনলৈ এই প্ৰশ্নবোৰো অহা নাছিল । সকলোৱে ধুনীয়া কিবা এটা দেখাৰ দৰে সিও ভাল দেখিছিল এই পাহাৰক, এই জলপ্ৰপাতক আৰু ক'ৰবাত জয়িতাকো । সকলোবোৰ ৰাতিৰ ভিতৰতে সলাই দিয়াৰ ৰোমাণ্টিকতাত সি ভোগা নাছিল । প্ৰেমত হাবু-ডুবু খাই এন্ধাৰক কাকো খামুছি ধৰা নাছিল। এতিয়া পিছলৈ ঘূৰি চালে এনে লাগে সি একোৱে বিচৰা নাছিল। তাৰ ওচৰত ইমানবোৰ শব্দ থকাৰ পিছতো সি কোনোটো শব্দই শুনা নাছিল।
আশা, ভয়, গ্ৰহণযোগ্যতা- আটাইবোৰে মানুহক ক'লৈ লৈ যায়, সেয়া ডেভিদে দেখিছে। সেয়ে সি বৰ বেছি জীৱনটোৰ পৰা আশা নকৰে । তাৰ সৈতে কোনোবাই নিজৰ মতৰ সাদৃশ্য বিচাৰক বা নিবিচাৰক, তাক লৈও মূৰ নঘমায়। এই পাহাৰে সিহঁতৰ জন্ম দেখিছে । সিহঁতৰ কপালত বাঢ়ি অহা আঁচবোৰো দেখিছে। এই পাহাৰ সিহঁতৰ বাবে প্ৰাৰ্থনা। কিন্তু সিহঁতক দৰ্জা বন্ধ কৰিবলৈ শিকোৱা মানুহবোৰ? সেইবোৰ কোন?
- সেইবোৰেই এই পাহাৰৰ শত্ৰু। তাৰ বাবেও চাগে এই পাহাৰ নিজেই জগৰীয়া। ইয়াৰ সম্পদেই ইয়াৰ গোপনীয়তাৰ একমাত্ৰ শত্ৰু।
এই বুলি কৈ ডেভিদে জলপ্ৰপাতৰ পৰা নামি অহা পানীবোৰলৈ চায় । পানীবোৰ নামি অহা নাই, যেন উৰিছেহে । এই পানীয়ে প্ৰতিশোধ ল'ব নাজানে। ঠগিব নাজানে। এই পানী বনৰীয়া হৈও ইমান আশাৰ উৎস । ডেভিদে চকু মুদি শব্দবোৰ শুনে । সি দেখা পায় চেগুন গছবোৰৰ কটা মুঢ়াবোৰৰ ওপৰত আকৌ একোজোপা গছ। সেই গছৰ তলত স্কুলৰ ইউনিফৰ্ম পিন্ধা এজাক ল'ৰা-ছোৱালীৰ কিৰিলি । সিহঁত দৌৰিছে আৰু দৌৰিছে । দৌৰি দৌৰি য'ত সিহঁত ৰৈছে তাত এটা দমকল । দমকল মাৰি সিহঁতে হেঁপাহ পলুৱাই পানী খাইছে । সিহঁতে চিমেণ্ট ফেক্টৰীৰ চাইৰেণৰ শব্দত চঁক খাই উঠা নাই । ঘৰমুখী বাটত সিহঁতে দেখা নাই মুখবন্ধা মানুহৰ হাতত ক'লা ক'লা পিষ্টল। সিহঁতে কয়লাখনিৰ পৰা কেঁকো-জেঁকো হৈ উভতা মাক বা পেহীয়েকক দেখা নাই, যাৰ হাত ক'লা, চকুৰ গুৰি ক'লা, ওঁঠ ক'লা । সিহঁতে দৌৰি যাওঁতে গোটেই বাটটো হৈ পৰিছে কুঁহিপাত বৰণীয়া।
ডেভিদে চকু মেলিব নোখোজে। সি যদিও জানে আশা, ভয় আৰু গ্ৰহণযোগ্যতাই মানুহক যন্ত্ৰণাৰো বাট দেখুৱাই বুলি। এনে যন্ত্ৰণাৰ কথা কোনো ভূগোলত লিখা নহয়। এনে যন্ত্ৰণাৰ বিৱৰণ কোনো ইতিহাসে সংৰক্ষণ নকৰে। এনে যন্ত্ৰণাৰ পৰা প্ৰতিজন পিতৃ-মাতৃয়ে নিজৰ সন্তানক দিব খোজে নিৰাপত্তা। এই কথা ডেভিদে খুব ভালকৈ বুজে । সেয়ে সি জানে, চকু মুদি যি দেখা পোৱা যায়, চকু মেলিলে তাকেই পোৱা নাযায়।
- কি কৰিবা এই জলপ্ৰপাতৰ শব্দৰে ?
- শব্দৰে সকলো কৰিব পাৰি।
- মানে?
- শব্দ মানেইটো জীয়াই থকাৰ বাবে কিবা এক প্ৰেৰণা ।
জঁটাধাৰী ল'ৰাটোৱে নিচাতে এইবোৰ বলকিছে নে সঁচাকৈয়ে সি ইমান অভিজ্ঞ? ডেভিদৰ মনত এই প্ৰশ্নটোৱে দোলা দি থাকে ।
-কিবা এটা নাই বুলি ভাবি থাকিলে, কিবা এটা বিচাৰি ফুৰা বুজায় জানো?
সি ডেভিদক সোধে। ডেভিদৰ ওচৰত এই প্ৰশ্নৰ উত্তৰ নাই। আজি কিছু বছৰ আগলৈকে সি এইবোৰ কথাত ভাবুক হোৱা নাছিল । তাৰ মনলৈ এই প্ৰশ্নবোৰো অহা নাছিল । সকলোৱে ধুনীয়া কিবা এটা দেখাৰ দৰে সিও ভাল দেখিছিল এই পাহাৰক, এই জলপ্ৰপাতক আৰু ক'ৰবাত জয়িতাকো । সকলোবোৰ ৰাতিৰ ভিতৰতে সলাই দিয়াৰ ৰোমাণ্টিকতাত সি ভোগা নাছিল । প্ৰেমত হাবু-ডুবু খাই এন্ধাৰক কাকো খামুছি ধৰা নাছিল। এতিয়া পিছলৈ ঘূৰি চালে এনে লাগে সি একোৱে বিচৰা নাছিল। তাৰ ওচৰত ইমানবোৰ শব্দ থকাৰ পিছতো সি কোনোটো শব্দই শুনা নাছিল।
No comments:
Post a Comment